Hij is de Rots
Terwijl ik Anne-Marij help met kleuren – ze is tweeëneenhalf – bestudeert ze aandachtig mijn gezicht. Met haar vinger wrijft ze over mijn voorhoofd en vraagt: ‘Opa pijn?’ Ik snap niet wat ze bedoelt en vraag aan mijn geliefde of zij iets aan me ziet. Aukje glimlacht en zegt: ‘Ze bedoelt de rimpel op je voorhoofd!’ Waarna Anne-Marij me prompt een kusje geeft en fluistert: ‘Geeft niet, opa!’
Anne-Marij heeft me aan het denken gezet. Ik word een dagje ouder. Van alle kanten worden me producten aangeboden om mijn rimpels glad te strijken en het verouderingsproces tegen te gaan. Ergens krijg ik het gevoel dat deze reclames mijn opa-zijn ondermijnen. Want wat is een opa zonder rimpels?
Sommige christenen hebben de neiging om de weerbarstigheid van het leven te ontkennen. Ze creëren een botox-evangelie waarin geloofsformules beloven alle rimpels glad te strijken. Wie gelooft in de maakbaarheid van het leven, ontkent de grimmige realiteit dat we leven in de tussentijd waarin de hele schepping zucht en we allemaal de weerbarstigheid van het leven aan den lijve ervaren: niet alle rimpels worden in het hier en nu gladgestreken. Ook het leven van Gods kinderen is niet zonder gevaar, ziekte of lijden.
Daarom heb je een Rots nodig waar je je leven op bouwt. Als alles lijkt in te storten houdt Hij je hand vast om je bij te staan en raad te geven, zodat je kunt uitgroeien tot die dappere, wijze en liefhebbende mens die jij mag zijn.
